üşürüm ve kendime sarılırım ; azın ve çoğun , varın ve yoğun nasılda kıyaslandığını hatırlayıp titrerken. sonra kendime; napıyorsun? diye sorduğum ender anlardan birini yaşarım, cevap herzamanki cevapla aynı olur. ( hiç )
yazdığıma bakıp , bir uçurum kenarında sırtını bir ağaca yaslamış, ağzında camel soft paketinden çıkardığı yanan bir sigarayla , gözü uzaklarda düşlemeyin, biyad etmem bilirsiniz yalnızlığa, mutluluğun rengi doğan günün rengiyle aynı olmadığı sürece ; ben mavi derim, sizin aklınıza gökyüzü gelsin.
bu ara yüzümüze ya da yüzsüzlüğümüze bir maske icat etmek ya da edinmek... -işte, her neyse, zekice olurdu sanki!
çölünden uzağa düşen her sam yeli, hangi tozu ayağa kaldırabilmiş?
çıldırmış yada çıldırtılmış bir kafayla, birazda hani şu soğuk jack şişesinin etkisini arkama alıp, tüm fayansları sayacağım üşenmesem; tabi birde banyoya kadar yürümek lazım şimdi.
neydi şu yediğim çikolatanın adı, adını hatırlamadıklarımın tadını hatırlamam diye bir kural mı vardı sanki? peki ya sevişmişlikleri nereye koymalı o vakit.?
namahrem uykulara sahip, gece vardiyaları ve klavyemin sesi belki ; düşünerek katetmeye çalışırken kilometreleri, kelebek sırtında olduğmu sanamayacak kadar ayık tutan beni. terk bahçesinde kör tacizlere müptela çekirgeler..
bir cümle takıldı aklıma ; top sektiren o erkek çocuklarının hepsi baba aslında...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder